Jan Paweł II (1920-2005) - Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II urodził się w Wadowicach. Studiował na uniwersytetach w Krakowie (polonistykę od 1938) i Rzymie (1946-48 na Papieskim Uniwersytecie Św. Tomasza z Akwinu, uzyskując doktorat z teologii). Święcenia kapłańskie otrzymał w 1946 roku, odbywszy w latach 1941-45 studia w tajnym seminarium w Krakowie; jednocześnie pracował jako robotnik w kamieniołomie. Od 1948 był wikarym w Niegowici i w parafii Św. Floriana w Krakowie (do 1951 roku).
Na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego obronił pracę habilitacyjną. Wykładał w seminariach duchownych (katowickim, częstochowskim i śląskim), a także od 1954 na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Sakrę uzyskał w 1958 roku jako biskup pomocniczy archidiecezji krakowskiej, w 1964 został arcybiskupem, metropolitą Krakowa, a w 1967 kardynałem. Brał udział w Soborze Watykańskim Drugim (1962-1965). Szesnastego października 1978 roku został wybrany pierwszym od ponad 400 lat papieżem nie-Włochem. Jako Jan Paweł II przedsiębrał bardzo aktywne działania duszpasterskie, m.in. wizyty w wielu krajach świata (odwiedził przeszło 200 państw w trakcie 99 pielgrzymek), zyskując ogromną sympatię i popularność wśród ludzi różnych wyznań, nie tylko katolików.
W dniach 20-27 marca 2000 odbył historyczną pielgrzymkę do Ziemi Świętej, w trakcie której odwiedził Jordanię, Autonomię Palestyńską oraz Izrael. Szerokie echa w świecie wzbudziło m.in. pojawienie się w trakcie tej wizyty w Instytucie Pamięci Yad Vashem oraz przy Ścianie Płaczu w Jerozolimie.
Dla mieszkańców Włocławka niezapomnianą i bliską uroczystością była wizyta Ojca Świętego Jana Pawła II w naszym mieście w dniach 6-7 czerwca 1991 roku. Pierwszego dnia pobytu Papież odwiedził katedrę oraz spotkał się z przedstawicielami „Polskiej szkoły”. W dniu następnym poświęcił krzyż ku czci ks. Jerzego Popiełuszki (który po zakończeniu wizyty papieskiej został przetransportowany nad Wisłę i ustawiony jako pomnik upamiętniający męczeńską śmierć ks. Jerzego).
Ta wizyta Ojca Świętego we Włocławku nie była jego pierwszą wizytą w naszym mieście. Wcześniej ks. Karol Wojtyła wraz z ks. Stefanem Wyszyńskim kilkakrotnie wizytował Włocławek, odwiedzając Katedrę Włocławską i Wyższe Seminarium Duchowne.
Nadanie przez Radę Miasta Włocławka Honorowego Obywatelstwa Papieżowi jest podziękowaniem Włocławian dla Ojca Świętego za jego dobroć, miłość i szacunek, jakim darzył każdego człowieka przez 25 lat swego pontyfikatu. Ów człowiek o szerokim uśmiechu, popadający w pełne zamyślenia milczenie, obdarzony niespożytymi siłami życiowymi, odnoszący się z niebywałą czułością do młodzieży, podczas ostatniej podróży schorowany już, a tak bardzo pełen ciepła i człowieczeństwa, wywarł na nas niezatarty wpływ.
Henryk Józef Muszyński (ur. 1933) - arcybiskup metropolita gnieźnieński. W 1947 roku rozpoczął edukację w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Józefa Wybickiego w Kościerzynie. Po zdaniu matury w 1951 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie. Studia filozoficzno-teologiczne zakończył w 1957, w tym samym roku przyjął kapłańskie święcenia. Pracował w parafii św. Józefa w Gdyni-Leszczynkach, a następnie został skierowany do Papieskiego Instytutu Biblijnego w Rzymie, gdzie studiował biblistykę oraz do Franciszkańskiego Instytutu Biblijnego w Jerozolimie, gdzie obronił doktorat z teologii.
Po zakończeniu studiów powrócił do rodzinnej diecezji chełmińskiej, a w 1968 roku rozpoczął pracę w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. Od 1973 roku związany był również z Akademią Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1985 roku został mianowany przez Jana Pawła II biskupem pomocniczym diecezji chełmińskiej. W 1986 roku Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1987 roku został mianowany biskupem ordynariuszem diecezji włocławskiej. Jako biskup pomocniczy starał się o przeprowadzenie procesu beatyfikacyjnego bł. biskupa Michała Kozala. W 1992 r. papież Jan Paweł II mianował go metropolitą gnieźnieńskim. Henryk Józef Muszyński jest autorem wielu prac naukowych z zakresu biblistyki, kapłaństwa i dialogu kapłaństwa z judaizmem. Liczba jego publikacji przekracza 250 pozycji.
Życiorys szczegółowy arcybiskupa Muszyńskiego przeczytać można tu.
Obywatelstwo honorowe otrzymał on na mocy Uchwały Rady Miasta we Włocławku NR XXII/155/92 z dnia 30 kwietnia 1992 roku.
Tadeusz Reichstein (1897-1996) - biochemik szwajcarski urodzony we Włocławku. W latach 1929-1933 był pracownikiem naukowym Eidgenössische Technische Hochschule w Zurychu, a w latach 1934-1967 profesorem uniwersytetu w Bazylei. W 1952 roku otrzymał członkostwo Royal Society w Londynie, w 1994 roku członkostwo PAN. W 1933 Reichstein zsyntezował kwas askorbinowy, czyli witaminę C (niezależnie od W. N. Hawortha). Następnie, badając hormony kory nadnerczy, wyizolował aldosteron i kortyzon (w 1936 roku).
Za opracowanie struktury i opisanie działania biologicznego tych hormonów otrzymał w 1950 Nagrodę Nobla (razem z Ph.Sh. Henchem i E.C. Kendallem).
Ludwik Bauer - był burmistrzem Włocławka w latach 1915 i 1918, na drugą z tych kadencji został mianowany przez Radę Miejską w dniu 26 marca 1917 r. Było to pierwsze, inaugurujące wolność, posiedzenie Rady, jeszcze w czasie trwania niemieckiej okupacji. Ludwik Bauer został uhonorowany powtórnym burmistrzostwem za zasługi i zaangażowanie w życie miasta, zwłaszcza w trudnym okresie okupacji niemieckiej. Pierwszy porozbiorowy burmistrz Włocławka był również współtwórcą Szkoły Handlowej (powstałej w 1900 roku), której tradycje kontynuuje obecne Liceum im. Ziemi Kujawskiej we Włocławku.
Władysław Nowca (1846-1924) - w latach 1917-1924 prezes Sądu Okręgowego we Włocławku, notariusz, działacz społeczny (długoletni prezes Włocławskiego Towarzystwa Wioślarskiego, Ochotniczej Straży Pożarnej, współtwórca szkoły polskiej w 1905 roku), poseł do Dumy. Honorowe Obywatelstwo otrzymał jeszcze za życia, „w uznaniu wielkich zasług położonych dla miasta w czasie długoletniej pracy społeczno-obywatelskiej i z okazji 30 jubileuszu pracy w sądownictwie”.
Edward Rydz-Śmigły (Śmigły, Tarłowski, Adam Zawisza; 1886-1941) - marszałek Polski, Naczelny Wódz w wojnie obronnej 1939 roku, polityk. Ukończył studia filozoficzne na UJ i ASP w Krakowie, a w latach 1910-1911 Szkołę Oficerów Rezerwy w Wiedniu. W latach 1917-1918 po tzw. kryzysie przysięgowym był komendantem głównym Polskiej Organizacji Wojskowej. W roku 1918 piastował stanowisko ministra wojny w rządzie lubelskim Ignacego Daszyńskiego. W latach 1919-1920 był dowódcą Okręgów Generalnych Lublin i Warszawa. W czasie operacji wileńskiej 1919 roku występował jako dowódca Pierwszej Dywizji Piechoty Legionów.
W wojnie polsko-bolszewickiej (1919-1920) rozbił 12 armię bolszewicką i 7 maja 1920 zajął Kijów, który opuścił dopiero na rozkaz Józefa Piłsudskiego, gdy pozostałe wojska polskie znajdowały się w odwrocie. Po wojnie pracował jako inspektor armii w Wilnie, następnie w Warszawie. Trzynastego maja 1935 roku, zgodnie z ostatnią wolą Piłsudskiego, został desygnowany przez prezydenta i rząd na Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. W kolejnym roku, 10 listopada 1936 mianowano Rydza-Śmigłego generałem broni i marszałkiem Polski. Marszałek szybko utworzył własne zaplecze polityczne: w 1937 roku powstał Obóz Zjednoczenia Narodowego. We wrześniu 1939 roku pełnił stanowisko Naczelnego Wodza Armii Polskiej; 18 września przekroczył granicę z Rumunią i został internowany. Na wygnaniu próbował tworzyć konspiracyjną organizację wojskową, opartą na działaczach i wyższych oficerach sanacyjnych, podczas pobytu na Węgrzech uzgodnił jej nazwę - Obóz Polski Walczącej (Obóz powstał faktycznie dopiero w lecie 1942, już po jego śmierci). W październiku 1941 roku Rydz-Śmigły powrócił potajemnie do Warszawy. Pochowany został w Warszawie jako Adam Zawisza. Poza nadaniem honorowego obywatelstwa mieszkańcy Włocławka uhonorowali jego pamięć nazywając jego imieniem most przez Wisłę, widoczny na logo miasta.
Maria Danilewicz Zielińska (1907-2003) - krytyk literacki, prozaik. Ukończyła Liceum Marii Konopnickiej we Włocławku (w 1924 roku), w latach 1924-1929 studiowała polonistykę i romanistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1928-1939 pracowała w Bibliotece Narodowej w Warszawie. We wrześniu 1939 znalazła się w Paryżu, gdzie pracowała w Czerwonym Krzyżu i Bibliotece Polskiej, następnie w Aix-les-Bains i w Lizbonie, w Towarzystwie Opieki nad Polakami (do 1942). W latach 1942-1973 kierowała w Londynie Biblioteką Polską, współpracując z Wiadomościami Mieczysława Grydzewskiego i Kulturą paryską.
Była także członkinią komitetu redakcyjnego Antemurale (w latach 1942-1985). W roku 1973 zamieszkała w Portugalii. Opublikowała m.in. prace: Tymon Zaborowski. Życie i twórczość (1799-1828) (1933), Biblioteki polskie (Grenoble 1941), Libraries in Poland (Glasgow 1944), Pierścień z Herkulanum i płaszcz pokutny. Szkice literackie (Londyn 1960), Szkice o literaturze emigracyjnej (Paryż 1978). Poza piśmiennictwem naukowym spod jej pióra wyszły opowiadania Blisko i daleko (Londyn 1953) oraz powieść Dom (Londyn 1956). Zmarła 22 maja 2003 roku w Portugalii. Została honorową obywatelką Włocławka na mocy uchwały Rady Miasta nr 87/XI/99 z 28 czerwca 1999 r.
Władysław Józef Sołtan (Pereświet-Sołtan) – prawnik (absolwent Uniwersytetu w Dorpacie), działacz II Rzeczypospolitej, wojewoda warszawski w latach 1919-1923 oraz 1924-1927, minister spraw wewnętrznych w rządzie Władysława Grabskiego. Podczas okupacji niemieckiej był przewodniczącym Naczelnej Rady Konspiracji Harcerstwa Polskiego. Został mianowany honorowym obywatelem Włocławka „w uznaniu zasług położonych przy popieraniu samorządu naszego miasta i okazaniu mu najdalej idącej pomocy, w uznaniu stałej życzliwości dla miasta i obywateli, w uznaniu wytrwałej pracy dla samorządu naszego województwa”.